Piąta rano. W domu cisza, jak makiem zasiał. Siedzę w kuchni na blacie i wpatruję się w okno, za którym wolno spadają pojedyncze płatki śniegu. Patrzę na nie tępo popijając gorącą, rozgrzewającą herbatę z miodem. Zauważam, że znów obgryzłam kolejnego paznokcia. Nie robiłam tego od czasów podstawówki. Niestety w ostatnim czasie nadrobiłam z nawiązką. Żal i niepokój ściskają żołądek i krtań. Martwię się i stresuję, bo za kilka godzin rozstanę się z moim ukochanym synkiem. Nie będzie to rozstanie na jedną noc, bo to zdarzyło mi się od czasów Jego narodzin, dwa razy i mocno to przeżyłam. Tym razem będzie inaczej, tym razem będzie na długo. Stanowczo za długo. Bo tydzień to jak cała wieczność. A ja i On to prawie jedność.

Wiem, że zostanie pod dobrą opieką. Najlepszą. Będzie ze swoim ukochanym tatą. Będą we dwójkę. Ojciec i syn. Syn i ojciec. Będzie z tatą, który już przygotował moc niespodzianek. Tatą, który zaplanował wspólny czas tak, żeby syn nie miał czasu na tęsknotę za mamą. Będzie to ich męski tydzień. Pierwszy taki. Wiem że tata troskliwie się nim zajmie, wiem, ale wcale mnie ta wiedza nie uspokaja. 

Wiem, że to tylko kilka dni, że wrócę pełna energii i werwy. Spokojniejsza i cierpliwsza, stęskniona i spragniona godzinnych zabaw. Wiem, że jest mi to potrzebne, że nam jest to potrzebne. Wiem, że jestem nie tylko mamą, ale też kobietą, pracownikiem. Że odskocznia od dnia codziennego dobrze mi zrobi. Niech moi faceci zobaczą i docenią, jaką syzyfową pracę wykonuję codziennie. Wiem to wszystko, ale wcale nie czuję się przez to lepiej.

Wiem, że obiecałam sobie, że zachowam balans w relacjach z synem. Wiem, że obiecałam sobie, że nie samym macierzyństwem żyję, ale jak to mówią "obiecanki, cacanki....".

Kiedyś, kiedy jeszcze byłam w ciąży ciągle rozmawialiśmy, że będziemy często zostawiać syna z dziadkami. Będziemy Go zawozić na wakacje, ferie, długie weekendy, by móc wyjechać gdzieś razem czy pobyć tylko we dwójkę. Taki stan rzeczy nie wydarzył się jednak do dziś. Zawsze znajdę powód, by tego nie zrobić. Tłumaczę to dobrem syna, ale prawda jest taka, że to ja nie widzę takiej potrzeby, skoro ma nas, wszystko czego potrzebuje, tutaj, na miejscu.

Tak sobie myślę, siedząc nad ranem na tym blacie, w tej kuchni, czy ja przypadkiem nie jestem matką psychopatką? Matką, która wiąże syna ze sobą, która nie daje Mu odetchnąć od siebie? Matką, która martwi się "za bardzo"?  Matką, która myśli, że bez niej świat się zawali, że bez niej jej najbliżsi będą chodzić głodni, brudni i zmarznięci. A może taki niepokój nachodzi każdą mamę przed rozstaniem z dzieckiem? Powodzicie, że tak!